Yordi

Deze pagina is voor Yordi, ruim 13 jaar onze trouwe, gezellige, maar o zo eigenwijze cocker.
Yordi, *21 januari 1993 - 8 juni 2006*
	Lieve Yordi, Na ruim 13 jaar is het moment toch nog plots gekomen En hebben wij met veel verdriet afscheid van je genomen Ons parmantige mannetje loopt hier niet meer rond Lief ventje, je was voor ons zo'n geweldige hond Jou nu te moeten missen doet ons heel veel verdriet Maar jou zo verder laten leven konden wij niet Lieve Yordi, we hebben je vredig laten gaan, En hebben dit uit liefde voor jou gedaan. Je kunt nu weer samen met Bonnie en Freya spelen En al jullie gezellige "cocker"-momenten samen delen Lieve Yordi, bedankt voor alle liefde en vriendschap die je ons hebt gegeven Wij zullen je nooit meer vergeten; manneke tot in een volgend leven
	Wel of geen derde hond erbij? Dat was in 1993 de vraag hier in huis, toen wij het berichtje lazen dat het asiel een éénjarige Engelse Cocker aanbod. Toen wij uiteindelijk hadden besloten dat waar er al twee zijn er best nog wel een derde bij kon, was het hondje uit het asiel helaas al weg. Maar niet getreurd, één telefoontje naar de familie Sluijer zorgde ervoor dat Yordi in maart 1993 als pup van 8 weken oud bij ons in huis kwam. Yordi was het eerste hondje wat Ed en ik samen hebben uitgezocht, wij wisten bij het bekijken van het nest al meteen welke pup wij wilden hebben, dat kleine parmantige driftkikkertje. Yordi was een driekleur, wij vielen meteen voor zijn koppie met de twee extra bruine ogen en vonden hem de stoerste uit het nest. Yordi, wiens overgrootvader de vader van Bonny was, stapte onverschrokken het huis binnen en trok zich niets aan van de nieuwsgierige blikken van Bonny en Freya. Maar de eerste beste nacht lag hij al bij Bonny in de mand, en zo heeft hij veel gewoontes van haar aangenomen, zelf plassen als een teefje, en dan ook echt klaar zijn, als hij geen zin in een lang rondje uit. Na 13 fijne jaren hebben wij Yordi op 8 juni 2006 rustig laten inslapen, nadat 2 maanden daarvoor een niervergiftiging bij hem was geconstateerd. Eten was voor Yordi zo’n beetje het belangrijkste in zijn leven, daarna kwam zijn huis en vervolgens wij. Wij hebben altijd gezegd: de dag dat Yordi niet meer wil eten, is hij ziek. Die dag is, samen met het afscheid van hem nemen, voor ons vrij onverwachts gekomen.
	Wilt u meer foto’s van Yordi bekijken ga dan naar zijn fotogalerij

Yordi,